Categorie: Meepraten-Community

Ik ga iets proberen!
Omdat ik er al zo lang zoveel zin in heb.

Ik hoop dat het een muzikale podcast over troost wordt.
Zo eentje die uit elkaar klapt van de aandacht.
Een mozaïek van stemmen en nieuwe, akoestische muziek.
Maar iets anders is ook goed.

Nu zoek ik mensen om Troostgesprekken mee te voeren.
Het liefst verschillende mensen, zo van die mensen die ik goed ken, een beetje ken, en juist nog helemaal niet ken.

En dat ze dan een half uurtje met mij willen praten over wat hen troost.
En dat ik dan een lied speel, alleen voor hen.
En dat ze een cadeautje mee naar huis krijgen.

Ben of ken je zo iemand?
Dan hoor ik het heel graag, laat een reactie achter en ik neem contact met je op.

Vanaf aanstaande donderdag, 5 augustus, speel ik met de band (Koen Wijnen, Remo van Osch en Emiel Scholsberg), drie keer per dag, op het festival dat voelt als thuis.

Daar waar het jaren geleden allemaal begon, krijgen we na zo lang wachten nu weer de kans om het publiek te ontmoeten in het hier en NU.

De afgelopen weken bracht ik door in mijn repetitieruimte, met zes speakers, zes stemmen, zes lampen en vier vragen.

Ben je ergens naar op zoek?
Ben je ergens bang voor?
Ben je wel eens boos?
Ben je graag alleen?

Op Boulevard, dit keer in het Zuiderpark in Den Bosch, spelen we drie versies van veertig minuten NU. De laatste vraag zit er altijd bij, en telkens één van de andere drie.

5 t/m 8 augustus:
15.00 uur – NU (zoek)
17.00 uur – NU (bang)
21.00 uur – NU (boos)

10 augustus:
15.00, 17.00 en 21.00 uur – NU (bang)

Elk van de drie delen staat op zichzelf, maar natuurlijk is het het mooist om alle drie de delen te bezoeken, op 1 dag, of verdeeld over de dagen.
Welke manier je ook kiest: ik hoop je daar te zien. NU. Live.

Tickets koop je via Theaterfestival Boulevard (link). Alle voorstellingen zijn met zitplaatsen op 1,5 meter ingericht.

Op vakantie in augustus?
Kom NU (full length) zien in de Effenaar in Eindhoven, op 23 september.
Shows in andere delen van het land worden binnenkort aangekondigd.

Wij kunnen niet wachten tot het NU is. Maar echt niet.

Op zondagochtend sta ik op met mijn Goedemorgen playlist.
Ik schrijf mijn Morning Pages.
Ik zie de CD-kast op zijn kop, in een downward-facing dog.
Op zondag eet ik soep.
Op zondag maak ik meters, wandel ik door het bos in stilte, of loop ik hard met Puzzelbrunch op mijn oren.
Op zondag maak ik de crypto, of doe althans een poging.
Op zondag luister ik een album, van begin tot eind, of ik kijk een concert.
Ik kijk op Funda, naar waar ik ook zou kunnen wonen, of nooit zou kunnen wonen.
Ik dagdroom.
Er schieten flarden voorbij van het project waar ik mee bezig ben. Zinnen uit interviews, melodieën, bewegingen, licht wissels, alternatieve volgordes.
Ik kook. Ik huil om een recept.
Ik drink wijn.

Dit zijn mijn zondagen.
Spectaculair zijn ze niet, maar je kunt er goed in landen.
Ik heb er al een boel opgemaakt, en hoop er nog meer te verslijten.

Je mag mijn zondag best een keer lenen.
Dan doe jij mijn zondag, en ik de jouwe.

Hoe doe ik jouw zondag?

Een bericht op woensdag, om de boel eens op te schudden en de week te breken.

Ik wil je graag vertellen over een bijzonder project waar ik onderdeel van mag zijn.
Het heet Phantom Travels, en is gecreëerd door dansmakers Jija Sohn en Keerthi Basavarajaiah. Zij ontwikkelden een dansperformance die ze in Amsterdam speelden in de woonkamers van mensen die hun woningen niet zomaar zelf kunnen verlaten. Door een fysieke handicap, ouderdom, of angst.

In Den Bosch wilden zij hetzelfde doen, maar met een vertaalslag van beweging naar geluid. Met partner Theaterfestival Boulevard gingen ze op zoek naar een zangeres en een instrumentalist, om twee nieuwe Phantom Travels performances te ontwikkelen.
De eer was aan Koen Wijnen, en aan mij.

Ik werkte een week intensief samen met Jija, aan mijn manieren om via geluid en beweging contact te maken met een ruimte, een ander, en mezelf.
Het leidde me naar een manier van spelen die ik nog niet kende. Open, ontvankelijk, ego-loos. Dit gaat niet over mij, of over wat ik bedacht heb te creëren. Dit gaat over het ontvangen van de plek en de ander, en daarmee spelen, vanuit verbinding.

Ik speelde een try-out voor Elmer, en sprak een week later met hem over die ervaring.

In Den Bosch en omgeving spelen Koen en ik (apart van elkaar) nu onze versies van Phanom Travels bij mensen thuis. Er zijn nog plekken. Ken of ben jij iemand in de omgeving van Den Bosch die het huis niet zomaar zelf kan verlaten, en die misschien wel heel graag een performer thuis uit zou nodigen voor een gedeelde ervaring?
Laat het ons weten.
Aanmeldingen zijn welkom op jenaida@festivalboulevard.nl.

Samen met Bastian Benjamin werk ik aan Mens, een nummer over alle mogelijke ‘gewone’ en ongewone manieren waarop mensen het leven proberen te doen.

(In een eerdere nieuwsbrief, stuurde ik je al een fragment)

Om dat te kunnen doen op de manier die voor ons klopt, hebben we allerlei soorten mensen nodig die de tekst van het nummer uitspreken.

Laat dus een reactie achter als ik bij je langs mag komen om deze woorden uit jouw mond op te nemen. 

Mens is zoet
Mens zoekt
Mens rent en doet
Mens probeert

Mens denkt te leren en leert te denken
Mens nuanceert de hele boel tot stilstand
Maant tot stilte
en relativeert die stilte dood

Mens sterft
Mens ergert zich aan het proberen van de rest
Mens werkt wat krom lijkt recht

Mens staat in zijn recht
Mens zit op zijn stoel
Mens praat wat nep is echt
Echt

Mens baart zich kwetsbaar
Kijkt neer op nephaar
Kijk! Kijk! Mens kan kapot

Mens verwart kwetsbaar met waar
met authentiek
dat is het niet, toch?
Toch?

Waar is ook kracht
Waar is liefde
Waar is zacht en ook hard
Mens is dag en ook nacht
en dat is waar
en mooi
en lelijk
en schoon

Mens zet de toon
Mens doet raar
en noemt het gewoon

Mens zet de toon

Deze zondag begint met een zacht gekookt ei. Bij mij: 7 minuten, in een pan kokend water.

Mij lief wordt wakker en gaapt goedemorgen, met een zachte ‘g’. 

De lucht is zacht, het licht, zacht.

Op de bank luister ik, met een kussen in mijn rug, de podcast van JOIA – Zacht.

Daarna draai ik mijn eigen Zacht weer eens, op de platenspeler, omdat het zondag is en niemand haast heeft. Ik laat het vastgelegde moment de kamer met geluid vullen en voel weer hoe het was om dit te zingen. Hoe ik, als ik mijn ogen sloot, de gezichten van mijn jongste en oudste broer voor me zag. 

Het is een minuut of vijf vrij stil – of misschien twintig.

Dan hoor ik het zachte, doffe geluid van de benedenbuurvrouw die knoephard Otis Redding draait, en sta op.
These arms of mine, they are lonely. Ik wieg zachtjes op de woorden. 

Boven mij tikt de regen zachtjes op het zolderraam. 

Mijn telefoon staat uit, vandaag, en ik sta aan. 

Ik wens je een zachte zondag.