Deze zondag begint met een zacht gekookt ei. Bij mij: 7 minuten, in een pan kokend water.
Mij lief wordt wakker en gaapt goedemorgen, met een zachte ‘g’.
De lucht is zacht, het licht, zacht.
Op de bank luister ik, met een kussen in mijn rug, de podcast van JOIA – Zacht.
Daarna draai ik mijn eigen Zacht weer eens, op de platenspeler, omdat het zondag is en niemand haast heeft. Ik laat het vastgelegde moment de kamer met geluid vullen en voel weer hoe het was om dit te zingen. Hoe ik, als ik mijn ogen sloot, de gezichten van mijn jongste en oudste broer voor me zag.
Het is een minuut of vijf vrij stil – of misschien twintig.
Dan hoor ik het zachte, doffe geluid van de benedenbuurvrouw die knoephard Otis Redding draait, en sta op.
These arms of mine, they are lonely. Ik wieg zachtjes op de woorden.
Boven mij tikt de regen zachtjes op het zolderraam.
Mijn telefoon staat uit, vandaag, en ik sta aan.
Ik wens je een zachte zondag.