Op deze zondag vraag ik je aandacht, voor aandacht.
Omdat alle momenten die mij in positieve zin geraakt hebben, momenten waren van aandacht.
De herinneringen waaraan ik waarde hecht, de verbinding die ik met anderen heb gevoeld. Liefde, verliefdheid, plezier, ontroering, overweldiging, vreugde.. Het was er nooit tegelijk met haast en vluchtigheid.
Deze video van Damien Rice & Cantus Domus is een meeslepend en inspirerend voorbeeld van het geven en ontvangen van aandacht. Neem er even de tijd voor, op deze zondagochtend, als je wilt.
En probeer vandaag misschien, om de mensen die je elke dag ziet, eens met deze aandacht te zien.
Want het vraagt veel om een mens te kennen. Veel aandacht.
Ik wens je een aandachtige zondag.
ZO prachtig. Heel graag gedeeld, fijn te lezen dat het jou dezelfde verwondering gebracht heeft als het mij bracht, en nog steeds brengt, telkens als ik er opnieuw voor ga zitten. Dat wat je ‘invult’, verandert bij mij ook elke keer dat ik het zie weer een beetje. Dat ontroert me: dat je elke keer dat je met aandacht naar een ander kijkt, je weer nieuwe dingen ziet en voelt. Je kunt nooit ervaren wat het is om de ander te zijn, maar door de ander zo liefdevol en aandachtig mogelijk te zien, kun je je een leven lang verwonderen over hoe dichtbij je je kunt voelen.
Over deze film kunnen we een week spreken.
Dank voor je mooie woorden!
Pffff! Wat een prachtige video, Eva. Ik heb ‘m al een aantal keren afgespeeld, en zal dat zeker nog vaker doen. Dank je wel hiervoor!
Hier wordt overduidelijk met aandacht gezongen en met aandacht geluisterd. Maar wie leert wie hier nou een beetje beter kennen?
Ik zie en hoor een koor dat een warm bad verzorgt voor enkelingen, als dat geen muziekliefde is… Ik herken iets in de drie ‘ontvoerde’ mensen die hun ontroering heel verschillend uiten. Ik zie een vrouw die zich duidelijk bevoorrecht voelt en maar maar blijft stralen om het feestje dat haar wordt opgedist. Ik zie een man die eenzelfde gevoel wat introverter toont, glimlachend, en soms met de ogen dicht (“laat maar komen”). En ik zie een vrouw die dat bevoorrechte gevoel een soort van verbijsterd blijft uitstralen, met tranen brandend in haar ogen: “Wat overkomt mij nou?”. Ik vul maar in…
Ik vind het prachtig, ontroerend. Mijn reactie in zo’n situatie zou een combinatie zijn, denk ik, van stralen en glimmen, en ik kan me voorstellen dat ook bij mij tranen zouden opwellen. Wauw!
Warme groet,
Harry.