Tag: Inspiratie

Soms kun je precies uitleggen waarom die ene plaat, de beste plaat ooit is.
Waarom een schilderij je aanspreekt, of waarom een foto je raakt.
Het kleurgebruik. Nostalgie. Die abrupte overgang naar de bridge, de explosie van energie. Hoe het geluid opent.

En soms heb je geen idee.

Toen ik dit werk van videokunstenares Pipilotti Rist voor het eerst zag, werd ik er enorm door aangegrepen.

Dat overviel me, ik kon en kan het niet duiden.
Wat voel ik precies, wanneer ik dit werk zie en hoor?
Als ik daar een tijdje over nadenk, kan ik zaken noemen die er iets mee te maken lijken te hebben.

Iets met compromisloosheid. Iets met melancholie. Iets met weigeren te conformeren. Iets met niet willen verdwijnen, en daaraan stuk gaan. Iets met de film Take this Waltz. Iets met loslaten.

Die dingen kan ik er bij verzinnen. Maar de vinger er precies opleggen, lukt me nog altijd niet. Ik begrijp niet wat ik voel als ik dit werk zie en hoor, en ik begrijp niet waarom. Maar ik voel.

Ik liet het destijds aan een paar klasgenoten zien. “Ik vind dit zó mooi”, zei ik en ik liet hen voor het computerscherm plaatsnemen. Ze schoten in de lach bij de krijsende zang die er vanaf … minuut in komt. Ze dachten dat ik het liet zien als grap.

En dat begreep ik dan eigenlijk ook wel weer.
Maar toch, nog steeds, schieten de tranen in mijn ogen en lijkt er iets open te barsten in mijn borstkas als ik dit werk van begin tot eind met aandacht meemaak.

Waarom?
Ik heb werkelijk geen flauw idee.
En dat vier ik!

Wat raakt jou, zonder dat je begrijpt waarom?

Elk begin van de dag, vraag ik mezelf wat ik vandaag belangrijk wil maken.

Mijn antwoorden op die vraag variëren.

Mijn lijf ontspannen.
Mijn lief zien alsof ik hem voor het eerst zie.
Luisteren.
Overgave.
Zacht zijn.
Iets maken.
Verwondering.

Vanuit daar zet ik een intentie voor die dag.

De laatste tijd is mijn antwoord steeds vaker: ‘plezier’.
Ik wil me vreugdevol voelen, heel hard lachen, endorfine aanmaken, dansen, het licht maken. Lol trappen.
Een gevoel kun je niet afdwingen, maar het zetten van de intentie om plezier die dag het allerbelangrijkste te laten zijn, heeft me wel veel energie gebracht.

Vandaag deel ik met jou een video die een conservatoriumstudent me stuurde ter voorbereiding van een workshop Performance. Bruce Springsteen & The E Street Band, 1979.

Voor mij is het volstrekt onmogelijk om deze video af te kijken zonder een brede grijns op mijn gezicht te krijgen. Mijn lijf vult zich met wat waarschijnlijk een fractie is van de energie die in deze vijf minuten door deze artiest heen raast, en ik barst daardoor bijna uit elkaar van onvervalst plezier.

Wat wil jij vandaag belangrijk maken?

Op deze zondag vraag ik je aandacht, voor aandacht.
Omdat alle momenten die mij in positieve zin geraakt hebben, momenten waren van aandacht.

De herinneringen waaraan ik waarde hecht, de verbinding die ik met anderen heb gevoeld. Liefde, verliefdheid, plezier, ontroering, overweldiging, vreugde.. Het was er nooit tegelijk met haast en vluchtigheid.

Deze video van Damien Rice & Cantus Domus is een meeslepend en inspirerend voorbeeld van het geven en ontvangen van aandacht. Neem er even de tijd voor, op deze zondagochtend, als je wilt.
En probeer vandaag misschien, om de mensen die je elke dag ziet, eens met deze aandacht te zien.

Want het vraagt veel om een mens te kennen. Veel aandacht.

Ik wens je een aandachtige zondag.

Ik heb geen idee
Ik heb geen kwartaal behaald
Ik heb geen hoogtij gevierd dit jaar
Ik heb het allemaal in de hand
zo lijkt het
en de tijd verstrijkt 

Als ik uit het raam kijk zie ik dezelfde kerk
Zie ik de dagen als kogels verdwijnen
en de vogels vliegen richting de zon 
die schijnt op de gezichten van de mensen 
die zich dorstig laven aan de stralen

De verhalen zijn kwijt

We kwamen dit jaar op zoveel plekken niet, ontmoetten zoveel mensen niet.
We verzamelden weinig verhalen. 
Toch is dit jaar een verhaal, dat we jaren later nog met zijn allen zullen delen. Het jaar waarin we naar binnen moesten, letterlijk en figuurlijk.

Wij waren erbij.

Wat is het mooiste, vreemdste of sterkste verhaal dat jij het afgelopen jaar hebt meegemaakt?

Groot of klein, van jou of geleend van een ander. Voel je welkom het hier te delen, misschien krijg je er verhalen van anderen voor terug.

Ik ben Eva van Pelt 

Ik ben artiest
maker
zangeres
muzikant

Ik ben iemand die iets te vertellen heeft
Ik ben iemand die luistert
Ik kan niet tegen mijn verlies
Ik ben dochter, zus en tante
Ik ben vrouw
Ik besta

Ik ben
Ik

niets

Deze video is een groot kado! Ik ontdekte hem jaren geleden en bekijk hem nog steeds met regelmaat, van begin tot eind. Hij maakt aan het lachen, zet aan het denken, brengt in beweging. Ik gun het iedereen eens 18 minuten te luisteren naar Peter de Graef. Laat het over je heen komen, als je wilt.  

Graag wil ik deze zondag een fantastisch boek met je delen, want op zondagen mag je boeken lezen en hoef je in het gunstigste geval niet gek veel meer dan dat!
 
Ik lees je 4 fragmenten voor uit Mr. Gwyn, van Alessandro Baricco, omdat het mijn nieuwe lievelingsboek is. Kort geleden werd het me aangeraden door een vriend, ik las het in twee rukken uit en het raakte me diep. De aandacht, de compromisloosheid, de liefde, de overgave aan het onbekende, en aan de ander.
 
Het voorlezen was een spontaan idee, de audio van deze voorlees-pilot is nog niet optimaal en ik lees wellicht wat snel. Als je het fijn vindt om voorgelezen te worden uit prachtige boeken, laat het me weten.

Dan zal ik het vaker doen, met een mooie microfoon en een berg innerlijke rust waar je U tegen zegt.

Over Mr. Gwyn:
Jasper Gwyn is een schrijver die besluit te stoppen met schrijven, erachter komt dat hij dat helemaal niet kan, en vervolgens alles wat hij heeft investeert in het scheppen van de voorwaarden voor het schrijven van portretten. Het schrijven van mensen. Hoe dat eruit zou kunnen zien weet hij absoluut nog niet, maar wel weet hij dat dit is wat hij moet doen. 

Wat is jouw lievelingsboek? 

Deel je lievelingstitels, of lees ons een stukje voor.. 

De eerste lockdown bracht me terug van playlists naar albums.
Ik hervond de aandacht voor die onvergelijkbare manier van naar muziek luisteren.

Met headphones op wandelde ik door bossen, duinen en polders.
Eerst jaste ik er mijn oude favorieten doorheen, daarna was ik klaar voor nieuw voer.

Een post op mijn sociale media leverde me een gigantische berg materiaal voor nog een hele zomer aan rijke luisterervaringen op!

De huidige lockdown begint zwaar op me te drukken.

Ik wil eruit! Iets beleven! Iets voelen – iets groters, iets kleiners, abstracter – iets dat van gedachtes dagdromen maakt. Het is tijd voor nieuw voer.
Ik ben weer aan het wandelen alsof er geen morgen is, en dus weer op zoek naar uitzonderlijke albums die we misschien nog niet kennen.

Hieronder enkele van de vele albums die mij het afgelopen jaar hebben gedragen.

> Laurie Anderson – Live in New York
> Kate Tempest – The Book of Traps and Lessons
> Mudita – Listen to the Sound of the Forest
> Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters

Moge deze suggesties, en die van anderen in reactie op deze post, je de staart van deze lockdown door slepen.

TAKE IT AWAY!