Soms kun je precies uitleggen waarom die ene plaat, de beste plaat ooit is.
Waarom een schilderij je aanspreekt, of waarom een foto je raakt.
Het kleurgebruik. Nostalgie. Die abrupte overgang naar de bridge, de explosie van energie. Hoe het geluid opent.
En soms heb je geen idee.
Toen ik dit werk van videokunstenares Pipilotti Rist voor het eerst zag, werd ik er enorm door aangegrepen.
Dat overviel me, ik kon en kan het niet duiden.
Wat voel ik precies, wanneer ik dit werk zie en hoor?
Als ik daar een tijdje over nadenk, kan ik zaken noemen die er iets mee te maken lijken te hebben.
Iets met compromisloosheid. Iets met melancholie. Iets met weigeren te conformeren. Iets met niet willen verdwijnen, en daaraan stuk gaan. Iets met de film Take this Waltz. Iets met loslaten.
Die dingen kan ik er bij verzinnen. Maar de vinger er precies opleggen, lukt me nog altijd niet. Ik begrijp niet wat ik voel als ik dit werk zie en hoor, en ik begrijp niet waarom. Maar ik voel.
Ik liet het destijds aan een paar klasgenoten zien. “Ik vind dit zó mooi”, zei ik en ik liet hen voor het computerscherm plaatsnemen. Ze schoten in de lach bij de krijsende zang die er vanaf … minuut in komt. Ze dachten dat ik het liet zien als grap.
En dat begreep ik dan eigenlijk ook wel weer.
Maar toch, nog steeds, schieten de tranen in mijn ogen en lijkt er iets open te barsten in mijn borstkas als ik dit werk van begin tot eind met aandacht meemaak.
Waarom?
Ik heb werkelijk geen flauw idee.
En dat vier ik!
https://www.youtube.com/watch?v=1C_40B9m4tI Dit liet ik aan mijn kunstacademie (illustratie-animatie) klasgenoten zien toen we met een vak ‘script schrijven’ de opdracht hadden gekregen een korte, verhalende film te delen die we tof vonden. Erg leuk om, naast de verhaallijnen in korte Pixarfilms, te bespreken wat een verhaal nou eigenlijk een verhaal maakt.
PRACHTIG! Ik zou hier – zeker live – een uur naar kunnen kijken, en van alles voelen, inderdaad.
In de ‘wat maakt een verhaal’ en animatie context:
Kende je deze al?