Voor mij een vraag met een zeer fluïde antwoord.
Over een boel versies van mijn antwoord schreef ik liedjes.
Ik kan het goed, vind ik vaak: alleen zijn.
Ik denk het ook nodig te hebben, voel een angst mezelf te verliezen of bedriegen wanneer ik het te lang niet ben. Maar ben je het dan graag?
Mijn geluk vind ik uitsluitend in verbinding.
Met mezelf – ja, met natuur – ja, maar het allermeest in de verbinding met een ander. Daarin besta ik tegelijk ultiem, en helemaal niet meer. Het is waarnaar ik altijd op zoek ben, en wat ik altijd zal verkiezen. Maar om mij te kunnen verbinden met de ander, moet ik zijn. Moet ik alleen zijn.
Vandaag was dit mijn antwoord.
Ik probeer mezelf deze vraag met enige regelmaat te stellen: wanneer ik alleen ben, wanneer met anderen, wanneer ik me alleen voel, wanneer ik me een ander voel.
Ik vroeg het een paar honderd onbekenden. Ik vroeg het mijn vrienden, en mijn lief.
Elk antwoord was anders, en in elk antwoord herkende ik een deeltje van mijn eigen antwoorden.
Ik stelde hem aan Harold K, in de Toonzaal Sessies.
Zijn antwoorden hoor je hem spreken en zingen, in deze video.
In een tijd waarin zoveel mensen al maanden alleen thuis zitten, en tegelijkertijd velen al maanden in ononderbroken gezelschap van partners, kinderen, of huisgenoten verkeren, ben ik zo benieuwd naar de antwoorden van nu.
Briefje op deze zondag (alleen) aan mijn (nog vrije nieuwe) lief na het lezen van jouw post en vraag Eva:
Liefste,
Ik was vroeg wakker, drink thee en lees mijn boek, dat jij ook moet lezen, in bed en lees daarna via FB op de site van Eva van Pelt. Moet jij ook eens kijken, die onderwerpen aansnijdt en mensen uitnodigt antwoord te geven op vragen die ze zich daarbij stelt. Eén van haar vragen “ben je graag alleen”. Veel reacties, uiteenlopende en herkenbaar.
Een vraag zo passend bij ons afwisselende samen en “alleen”, niet samen, zijn. Dat voor mij vaak geen echt alleen zijn is, met de meisjes, en werk. Een vraag die zo aansluit bij mijn nadenken over hoe ik het nou vind. Weer, voor even, alleen zijn. Waarbij ik uitkom op: 1. alleen zijn maakt daarna samen zijn nóg leuker…..al is er altijd verzet van mij tegen naderend alleen zijn (maar is dat omdat ik echt niet graag alleen ben of omdat ik de ander, jou, zó graag wil laten weten dat ik samen zijn zo fijn vind)-(eerlijk gezegd denk ik het laatste) 2. Ik zou graag nog beter worden in alleen zijn 3. Vage angst dat jij je afgewezen zult voelen, en mij dan misschien afwijst als ik meer alleen tijd zou willen 4. Vage angst dat ik het ms helemaal niet fijn vind en samen tijd misloop. 5. Het idee om meer echt alleen tijd in te bouwen door juist samen te zijn op mijn werkdagen, waarop ik door alle drukte van het in contact zijn voor mij werk sowieso nooit aan alleen zijn toekom en waardoor ik mijn gevoel van naderend alleen zijn ms ook los kan koppelen van het gevoel dat de werkweek weer begint. En dan alleen zijn op vrije dagen. Niet alle maar een deel. Zoals vandaag, maar dan liefst, naast dagen alleen, met de kinderen, ook nog dagen alleen alleen. Alleen wordt het natuurlijk nooit die perfecte mix van alleen alleen en alleen samen en samen alleen 😉. Maar voorlopig … deze dag alleen brengt me wel tot een kern die ik ook nog naar je durf uit te spreken ❤️
Ik ben veel alleen. Woon alleen en dat is gek in deze tijd omdat er weinig afleiding van buiten is. Dat is ook goed om tot de kern van dingen en gevoelens te komen. Na contact met de ander heb ik alleen tijd nodig om te processen, verwerken en voelen. Alleen zijn is anders dan eenzaam zijn maar te veel alleen kan wel leiden tot eenzaamheid. Dan heb je andere mensen nodig en is verbinding fijn. Voor mij is een combinatie van onder de mensen zijn voor inspiratie en verbinding en het gevoel hebben dat ik ergens onderdeel van uit maak belangrijk naast veel alleen tijd. In alleen tijd ontstaan de creatieve dingen en komen de ideeën.
Nee. Heel opmerkelijk ook dat ik een tijdje geleden van mijn vader hoorde (inmiddels overleden op 94-jarige leeftijd) dat ik als heel klein babytje ook graag met de deur open sliep. “Bij je zus moest de deur altijd dicht. Bij jou juist open. Even in de contact zijn met ons. Met de wereld”, zei mijn vader. Dus ik denk dat dat heel diep zit. Of daar op zijn of haar beurt een bron voor is? Geen idee. Het is goed. En mijn vader heeft gelijk. Ik ben graag connected. Connected om zo mezelf te zijn.
Zo tof! Ook in relatie tot jouw vraag ‘Doe je mee?’, en dat je geen enkele drempel, schroom of twijfel voelt bij het stellen van die vraag. Dat is dus een gedeelte van jou dat op geen enkele manier bedacht is. Wat een schoon uitgangspunt. Mee willen doen met de wereld, en de wereld doorlopend uit te nodigen om mee te doen met jou.
Ik ben niet alleen graag alleen, maar heb het ook nodig om alleen te zijn. Alleen met alleen mijn gedachten. Van de andere kant kan ik niet zonder anderen. Zonder mijn vrouw, dochter, familie en vrienden, buren of die wandelaar die je tegenkomt tijdens het alleen zijn. Op een vakantie, vriendenweekend tijdens en werk en thuis zoek ik altijd momenten om even alleen te zijn. Soms heel even en soms even wat langer. Alleen met alleen mijn gedachten. Heerlijk!
‘De wandelaar die je tegenkomt tijdens het alleen zijn.’
<3
Herkenbaar. Partners in afzondering. Het onuitgesproken 'Jij en ik, wij zijn alleen.. Gaaf hè?!'
Ook in het alleen zijn kan het heerlijk zijn om je verbonden te voelen.
Bij tijd en wijlen ben ik graag alleen maar alleen in de wetenschap dat samen niet ver weg is. Alleen maar alleen zou mij mogelijk eenzaam maken. Ik (65 jaar) vind het bijvoorbeeld heel fijn als mijn vrouw eens een weekje met een van de kinderen op vakantie gaat en vind het na zo’n week weer net zo fijn als ze terug is.
Dat begrijp ik goed, Rini! Fijn. Ik kan soms verlangen naar een langere periode alleen, maar als ik er met die missie op uit trek kom ik er telkens achter dat ik dat wat ik nodig had al na een paar dagen krijg, en dan graag terug wil naar (mijn) mensen om het leven mee te delen.
Eva, ik kan deze vraag zeker met ja beantwoorden. Ik ben n.l. iemand die thuis bijna altijd alleen is en dat niet onvrijwillig. Ik lees heel graag . Soms ben ik wel in gezelschap b.v. bij een etentje. Ik moet er niet aan denken zeer geregeld mensen om me heen hebben. Gezelschap gaat me eigenlijk vlug vervelen en vooral als de gesprekken niet interessant voor me zijn. Ik ben een echte einzelgänger die veel alleen naar het theater of filmhuis gaat, heel soms in gezelschap. Kortom, ik ben iemand die graag op z’n eigen is. Ik heb me nooit eenzaam gevoeld omdat er in mijn omgeving toch mensen zijn die me een beetje in de gaten houden
Fijn om te lezen, Cor, er zit zoveel energie in. Heb je dat ooit anders aangepakt? Hoe heb je geleerd dat je zo graag solo vliegt?
En verandert er iets nu het zo weinig mogelijk is erop uit te gaan, naar het theater, filmhuis, concertzaal?
Eva, ik heb dit eigenlijk vanaf mijn kinderjaren gehad dat ik graag alleen was. Ik had wel vriend(jes) maar naarmate ik in mijn puberjaren kwam trok ik steeds minder met hen op en toen ze verkering kregen en trouwden verwaterde alles. Hun interesses en hobby’s waren ook bijna nooit de mijne. Ik heb daar nooit mee gezeten. Ik heb 42 jaar gewerkt en heb veel vrijwilligerswerk gedaan.. Nu in deze coronatijd mis ik het culturele leven erg maar ik verveel me toch nooit en heb veel gewandeld en gefietst (ook alleen maar dat was eigenlijk ook min of meer verplicht v.w.corona)
Ha Eef, ik blijk het fijner te vinden dan ik dacht. Het is voor mij ook belangrijk dit te kunnen omdat ik altijd de neiging heb gehad íets van mezelf in te leveren als ik te veel samen ben. Het alleen zijn zorgt ervoor dat de connectie met mezelf sterker wordt en daarmee is connectie met anderen weer extra leuk.
Ik ben nu aan het oefenen voor later, als ik nog groter ben en het misschien nog eens ga proberen intensief samen te zijn met iemand.
Wat een reis hè! En O zo fijn, te voelen dat je het gewoon kei fijn kunt hebben met jezelf. Elk intensief samenzijn is weer een oefening in jezelf niet te verliezen. Ik ben ook nog steeds hard aan het oefenen, en benieuwd naar jouw volgende oefening.
Ik vind alleen zijn (of “altijd” samen thuis zijn) heerlijk én beklemmend tegelijk. Niet omdat ik niet kan genieten van alleen zijn zonder me eenzaam of afgesloten te voelen, maar juist omdat ik bang ben (en tot op zekere hoogte ervaar) dat het genieten van afgezonderd zijn er ook voor kan zorgen dat ik vergeet belangrijke mensen om me heen te houden en te koesteren. Dat ik, soms bewust en soms onbewust, het toelaat dat connecties verwateren of niet ontwikkelen tot meer, omdat het alleen zijn veilig en vertrouwd voelt. Het heeft mijn wereld kleiner gemaakt dan hij wellicht had hoeven zijn, maar tegelijkertijd voelt het niet alsof ik mezelf tekort doe. Ik weet simpelweg niet meer beter dan dat mijn wereldje rustig, klein en voorspelbaar is. Vind ik dat fijn? Geen idee. Maar het past bij me en dat is een fijne gedachte.
Wauw, Milou. Ontwapenend, hoe eerlijk je hiernaar kijkt, zo zonder oordeel. Ik herken wat je beschrijft wel van een paar jaar terug, toen ik in Rotterdam woonde en mijn relatie net voorbij was. Ik vond het heerlijk om daar helemaal alleen te zijn, in mijn huis, mijn wijk, mijn leven. Dat er dagen voorbij konden gaan waarop niemand wist waar ik was, of wat ik deed. De dagen waren VAN MIJ. Tegelijk voelde ik: goh, ik maak die dagen wel heel erg in mijn eigen kleine wereld mee, er is nauwelijks interactie met het gedeelte van het leven dat mij zou kunnen verrassen. Ik verraste mezelf daardoor ook niet meer. Het heeft me zowel een krachtig gevoel gegeven (omdat ik weet dat ik mezelf kan dragen), als een alerte intentie om in verbinding te blijven met anderen, en de wereld. Ik wil mezelf blijven verrassen, dat lukt niet in mijn eentje. Jouw berichtje maakt me blij. ‘Het past bij me en dat is een fijne gedachte’. <3
Hoi Eva, een jaar geleden zou ik hier zonder na te hoeven denken met ja op hebben geantwoord. Nu is het een stuk genuanceerder: ja, met mate. Je zegt het zelf al, we zijn nu ofwel vrijwel continu alleen, ofwel vrijwel continu samen, en het valt nu goed op hoe prettig het was om daartussenin een gezonde balans te kunnen vinden.
Poeh, inderdaad… Kunnen luisteren naar wat je nodig hebt, en altijd mogen kiezen tussen alleen en samen. Wat een waardevolle vrijheid was dat.
Ik ben graag alleen als ik weet dat ik samen ben al is de ander niet aanwezig.
Ja. Herkenbaar, geloof ik. Ook een mooie vraag om jezelf zo nu en dan te stellen om te bekijken hoe het met een liefdes- of andersoortige relatie gesteld is, misschien. ‘Voel ik me nog samen met jou wanneer je er niet bent?’. Wat een zegening, als het antwoord daarop ‘ja’ is. <3
Ha Eva, ja ik ben graag alleen:) de dag bestaat niet zonder de nacht, vakantie niet zonder werk, alleen zijn niet zonder …. samen te zijn met …andere mensen ?gedachten? dieren? dingen?. Alleen zijn is voor mij het moment van afstoffen, een warm bad nemen, je laten voeden en laven en je weer klaarmaken voor wat komen gaat. Vergelijk het met het resetten en opladen van je elektrische auto, of de kamer, eten en drinken en verse paarden bij de herberg op de route van de postkoets, of de verplichte rusttijden in de kloosterorde. Alleen zijn is fijn en nodig. Het scherpt je geest, geeft je kracht, wijst je de weg.en brengt je tot de essentie.
Het moment van afstoffen! Schoon. Ik heb een taaie dag met ogenschijnlijk weinig zin(geving) vandaag, en besluit deze dag vanaf NU te zien als het verversen van de paarden van mijn postkoets 😉 Dank.
Jawel, Eva….alhoewel ik óók graag mensen om me heen heb